Afgelopen week vroeg een van onze meiden naar de betekenis van het woord “rouw”.
Toen ik het uitlegde en aangaf dat rouw kan voelen als rauw, ruw en hard kon ze zich er gelijk in vinden.
Ik zie, ook in mijn werk, rouw heel ruim maar ik beperk me in deze blog tot het verlies van een dierbaar persoon.
Als ik voor mezelf spreek en nu terugkijk op de verliezen van dierbaren in mijn leven, gaat rouw nooit helemaal over. Het wordt milder, zachter en het verschuift. Maar het blijft als een komen en gaan, als eb en vloed. Waarin het verschil tussen eb eb vloed naarmate de tijd verstrijkt wel minder wordt.
Zo was het afgelopen donderdag, 4 maart, de geboortedag van mijn lieve moeder. Deze dag zal voor altijd anders zijn dan andere dagen. Hij heeft een andere lading. Een moeilijk in woorden te omschrijven gevoel, wat je vast herkent na een eigen verlieservaring.
Verlies “een plekje geven” dekt voor mij persoonlijk dan ook niet de lading van rouwen, ermee leren leven past beter.
Rouwen zie ik als een proces waarbij je de rauwe pijn doorvoelt en doorleeft, zodat de scherpte milder & zachter worden en het hartzeer minder hard wordt. Voor rouwen bestaat geen tijdpad. Het gaat met vallen en opstaan, waarin je probeert een nieuwe balans te vinden in een situatie die voorgoed is verandert. Gun jezelf de tijd en aandacht die het verdiend. Wees daarin niet te steng voor jezelf. Blijf bij je eigen gevoel, er is geen goed of fout.
Maar waar ik wel van overtuigd ben is dat het bespreekbaar maken, het uiten van emoties en verdriet enorm kan helpen. Zodat het minder blijft hangen en je meer lucht & ruimte kunt creëren in jouw proces, in jezelf, in jouw leven.
Mocht je zelf vastlopen in het proces van verdriet, verlies of rouw, ik help je graag kijken waar aandacht naar toe mag ♡
